मून अँड सिक्सपेन्स – ३६

पुढचा आठवडा भयंकर होता. डर्क दिवसातून दोन वेळा बायकोच्या चौकशीला हॉस्पिटलला जाई. तिचा नकार ठरलेला असायचा. प्रकृतीत चढ उतार होत होते. आशा निराशेचा खेळ चालला होता. नर्सला त्याची दया यायची पण तिच्या हातात काही नव्हतं. ब्लांश न बोलता बिछान्यात पडलेली असे. तिची नजर शून्यात लागलेली असे. जणू काही पावलापावलाने जवळ येणारा मृत्यु तिला दिसत असावा. एक दोन दिवसांचाच प्रश्न असेल. एका संध्याकाळी उशीरानेच स्ट्रोव्ह मला भेटायला आला तेव्हा ती गेली आहे हे सांगायला तो आला आहे हे मी ओळखलं. तो अगदी गळून गेला होता. त्याची बोलती बंद झाली होती. माझ्या सोफ्यावर तो बसकन बसला. त्याचं सांत्वन करायला मला शब्द सुचेनात. त्याला बोलण्याचा धीर येईपर्यंत मी वाचत बसलो तर ते बरं दिसणार नाही म्हणून मी खिडकी जवळ जाऊन पाईप ओढायला लागलो.

‘‘तू मला शेवट पर्यंत मदत केलीस,’’ शेवटी त्याचं तोंड उघडलं. ‘‘तुझे आभार मानावे तेवढे थोडेच होतील.’’

‘‘काही तरीच काय बोलतोस,’’ मला थोडं अवघडल्यासारखं झालं.

‘‘हॉस्पिटलमध्ये मी गेलो तेव्हा त्यांनी मला थोडं थांबायला सांगितलं. त्यांनी मला खुर्ची दिली. मी दरवाज्याबाहेर बसलो. तिची शुद्ध हरपल्यावर त्यांनी मला आत जायला दिलं. तिचं तोंड अ‍ॅसिडने काळठिक्कर पडलं होतं. तिच्या नाजूक, सुंदर शरीराची भयंकर अवस्था बघवत नव्हती. तिला अगदी शांतपणे मृत्यु आला. नर्सने मला सांगेपर्यंत मला कळलंही नव्हतं.’’

रडण्यासाठी सुद्धा त्याच्यात ताकद उरली नव्हती. शक्तिपात झाल्यासारखा तो नुसता पडून राहिला. त्याला गाढ झोप लागली होती. आठवडाभरात पहिल्यांदाच. निसर्ग जेवढा क्रूर असतो तेवढाच कधी कधी दयाळूही होतो. मी त्याच्या अंगावर पांघरूण घातलं आणि दिवे मालवले. मी सकाळी उठलो तेव्हाही तो झोपलेलाच होता. त्याने कुससुद्धा बदलली नव्हती. त्याचा सोनेरी काड्यांचा चष्मा तसाच त्याच्या नाकावर होता.